Home publicaties Delftse verhalen Mijn eerste Taptoe Delft

Mijn eerste Taptoe Delft

Prachtige muziek vanuit een hoge toren…

Honderden mensen die doodstil luisteren naar mannen in schitterende uniformen. 

Het geluid van schallend koper dat weerkaatst op de oude gevels van het Marktplein….
Het carillon dat tinkelend speelt voordat om negen uur het spektakel begint….
En dan die geheimzinnige donkere stem uit tientallen luidsprekers: Dames en Heren…Taptoe DELFT!
Oude Vaderlandse liederen, plechtig gespeeld door honderden muzikanten…

Ik was een jongetje van vijf en had nog geen idee dat er iets stond te gebeuren dat mijn leven voor altijd zou bepalen: mijn eerste Taptoe in 1954!

Het was een drukte van belang in de stad en vooral rondom het Marktplein. 
Honderden militairen brachten tribunes en lichtapparatuur in grote groene legerwagens naar de Markt. En daar voltrok zich een totale metamorfose van het plein: onze Markt werd een podium, een stadion voor militaire muziek in alle soorten en maten, met de oude toren van de Nieuwe Kerk als machtig decor.

Toen alles klaarstond kwam de volgende invasie: de blazers en slagwerkers van de militaire beroepskorpsen gingen aan de slag en oefenden dagenlang hun figuren en looppassen volgens een strenge regie.
Het zag er nog wel een beetje saai uit, want iedereen droeg hetzelfde veldtenue, maar het ging uiteindelijk om de muziek, ten minste dat dacht ik.
Ik ging steeds meer melodietjes en roffels herkennen en aan het eind van de oefenweek kende ik het hele repertoire.
En toen kwam de première…

Mijn ouders namen me mee en hadden een goede plek uitgezocht op een van de zijpodia, dicht bij de Kerk. Vrolijk gelardeerde drukte door het carillonspel .
Langzaam liepen de tribunes vol en er hing een sfeer van ongekende verwachting: dit was nieuw ,dit doorbrak de dagelijkse sleur van de wederopbouwperiode. En onze stad Delft had de première!
Ik denk dat ik op die avond voor het eerst onder de indruk raakte van de schoonheid van de stad en zijn marktplein; misschien vooral ook omdat het een decor vormde voor een van de eerste diepe muzikale ervaringen in mijn leven.

Toen het buiten helemaal donker was gingen alle lichten uit en alleen de klok van de toren sloeg negen slagen. Daarna volgden alle indrukken zich in razend tempo op: die soldaten in hun grijze pakken droegen nu opeens de prachtigste kleurencombinaties en de muziek die ze speelden kon ik uit volle borst meegalmen. Ja, zelfs de namen van al die korpsen probeerde ik te onthouden via hun uniformen. Marsmuziek en tromgeroffel is niet alleen geschikt om op te lopen, maar het brengt je ook in een euforische stemming die versterkt wordt door de massaliteit van het gebeuren.Het werd een spel van licht en schaduw, van beweging en stilte, tussen kerk en stadhuis.
Alles ging naar een climax, dat wist ik al van de oefenweek en ik kon bijna niet wachten tot het zover was: de finale!
En daar waren ze dan: die oude liederen van Valerius: nergens kwamen ze beter tot hun recht dan op deze plaats en op deze instrumenten gespeeld.
En dat alles geleid door een man met een enorme berenmuts: de dirigent, hij was de leider en allemaal letten ze op hem. Wat een man!
En toen ons volkslied: nooit zou ik vergeten hoe honderden mensen opstonden
en als één man het Wilhelmus meezongen met alle verzamelde muziekkorpsen. Nooit zou ik het meer zo intens beleven en ik kreeg voor het eerst dat vreemde kippenvelgevoel!

Ach, die eenzame trompetspeler boven op de toren blies mijn droom uit 
Nooit mocht hier een einde aan komen, dacht ik, maar plotseling was de betovering doorbroken en verliet iedereen stil het marktplein.

Ik was altijd een tamelijk druk jongetje geweest, dat veel aandacht vroeg. Tegenwoordig zou je dat een adhd-kind noemen. Later vertelden mijn ouders dat ze het nog steeds niet konden begrijpen dat juist hun drukke, ongeconcentreerde zoontje de hele voorstelling in een doodstille bewondering onderging, en zelfs af en toe precies de goede tonen meezong met de muzikanten. Dat moest wel een voorteken zijn van een bijzondere aanleg..

Later kreeg ik trompetlessen van Piet Wouda aan de Delftse muziekschool en speelde vele jaren mee in het fanfarekorps Soli Deo Gloria. Al die grote Taptoemarsen heb ik toen gespeeld in hetzelfde decor als de echte Taptoe: het oude stadscentrum.
Nog weer later ging ik naar het conservatorium en werd koordirigent. Vele malen heb ik met mijn koren die oude liederen gezongen en uitgevoerd met bekende  blaasorkesten.
Nu ben ik bijna 60 en al lang niet meer woonachtig in Delft, maar steeds als ik speel of dirigeer, of over het oude Marktplein loop, dan komt alles weer naar boven waar het ooit mee begon: Mijn Eerste Taptoe! 

door Kees Schrijver